Een rare maatschappij

Stel je eens voor dat er een maatschappij was, precies zoals de onze, maar met een klein verschil. In deze maatschappij geldt een bepaalde regel. Een rare regel, maar hij zit zo ingebakken in de samenleving, dat het de mensen niet eens meer opvalt hoe raar het eigenlijk is. 

Hoe luidt die regel dan?

Wanneer twee mensen een hond of kat in huis nemen, is de langste van het stel verantwoordelijk voor de verzorging. Van de kortste partner wordt niets verwacht. Natuurlijk mag hij of zij met het dier knuffelen of spelen, maar hij of zij hoeft de hond niet uit te laten. Hij of zij hoeft niet naar de dierenarts, geen eventuele ongelukjes opruimen, niet de hond meenemen als die moeilijk alleen kan zijn. Daarvoor wordt de lange partner verantwoordelijk geacht. Of die dat nou leuk vindt of niet. Lang zijn betekent: huisdier verzorgen. Gek misschien, maar dat is de regel.

Is het huisdier zielig en verwaarloosd, omdat beide partners helemaal geen tijd voor een hond hebben? De lange persoon krijgt de verwijten. Zijn korte vriendin (die eveneens niet naar de hond omkeek) gaat vrijuit. Werkgevers nemen het liefst korte mensen aan. Als die een hond hebben, kunnen die immers alle taken aan hun lange partner overlaten. Zo kunnen korte mensen zich volledig op hun werk richten. Dat zien werkgevers graag. Lange baasjes zien interessante banen daarom soms aan hun neus voorbij gaan. Of ze solliciteren er niet eens op. Omdat ze er domweg geen tijd voor hebben. Een veeleisende baan is nou eenmaal lastig te combineren met een hond die overdag niet alleen kan zijn.

Dan neem je toch lekker geen hond?
 

Is dit erg? Als de lange mensen zo graag andere dingen doen, dan nemen ze toch lekker géén hond? Op zich een valide punt. Je hoeft immers geen huisdier te nemen, je kan prima zonder. Maar dat betekent ook dat lange baasjes nooit van een speelkameraadje kunnen genieten.

Nou én? Je kunt niet alles hebben, soms moet je keuzes maken. Zo is het leven nu eenmaal!

Ja, dat is waar. Maar toch wringt er iets. Want korte baasjes kunnen het wel allebei hebben. Zij hoeven geen offers te maken, omdat een hond tijd en verzorging nodig heeft. Dat doet hun lange partner wel voor ze. Zo kunnen ze lekker dollen met hun viervoeter, en daarnaast nog allerlei andere dingen doen. Gewoon, omdat ze een paar centimeter korter zijn dan hun partner.

Een willekeurig verschil, dat niets met jou als persoon te maken heeft, maakt voor jou uit welke opties je in het leven hebt. Dat is gek. Heel erg gek. Maar wat als je nu het woord ‘langste partner’ voor ‘vrouw’ vervangt en huisdier voor ‘kind’. Klinkt het bovenstaande dan nog steeds zo raar?

Misschien denk je nu, dat mijn voorbeeld wel heel erg overdreven is. En daar heb je gelijk in! Nergens is er een expliciete regel die verplicht stelt dat vrouwen het leeuwendeel van de zorg op zich nemen. Steeds meer mannen vinden het ook hún verantwoordelijkheid om voor hun kind te zorgen, en willen daarom graag een dag minder werken. Werkgevers zijn bij wet verplicht rekening te houden met zwangerschap en geboorte. Onze maatschappij is dus niet zo rigide als de maatschappij uit het voorbeeld. Maar dat is het punt van mijn vergelijking ook niet.

Mijn voorbeeld is meer bedoeld om te laten zien hoe vréémd het eigenlijk is, om mensen zo anders te behandelen op basis van een lichamelijk verschil.

Want hoeveel er ook verandert, het onderscheid zit nog steeds in onze hoofden ingebakken.

Nog steeds worden succesvolle vrouwen gevraagd hoe zij hun werk met hun gezin combineren, en krijgen al even drukbezette mannen die vraag niet. Wordt de schuld van een eenzaam kind bij de moeder gelegd, terwijl bijna niemand zich afvraagt waarom de vader er óók niet voor het kind is. Nog steeds wordt vaak uit gewoonte, de moeder als eerste gebeld, als een kind op school ziek blijkt. Nog steeds kunnen mannelijke werknemers vaak moeilijker overschakelen naar een dagje minder werk dan vrouwelijke werknemers. Nog steeds worstelen fulltime werkende moeders meer met een schuldgevoel dan fulltime werkende vaders. En nog steeds worden zij in hun schuldgevoel bevestigd door anderen.

Dit is geen opzettelijke discriminatie. Het gaat vaak vanzelf. Het hoort bij de impliciete verwachtingen die wij van mensen hebben. We zijn van jongs af aan met die verwachtingen opgevoed, dus we raken ze niet zo één twee drie kwijt. Maar gek is het wel. Net zo gek als iemand beoordelen op hoeveel centimeter zijn hoofd boven zijn voetzolen uitsteekt.

Dus de volgende keer dat er zo’n onderscheid in je hoofd opduikt, bedenk dan hoe idioot dit is… 

Bron foto: Zessistant