Zelfacceptatie

Steeds vaker heb ik het gevoel dat er iets mis is met het zelfbeeld van veel mensen. Serieus mis. We accepteren ons niet zoals we zijn.

We raken overstuur van kinderspeelgoed en mannequins. Zien onszelf als loser als we niet naar het hoger onderwijs gaan. Worden depressief van de vakantiefoto’s van onze vrienden op facebook.Wat is hier aan de hand? 

Er is wel een heel circus aan zelfhulpboeken en artikelen. Maar dat is maar symptoombestrijding. Het echte probleem pakken ze niet aan. Sterker nog, ze bevestigen er ons juist in. Wat bedoel ik daarmee?

Op de markt zijn veel zelfhulpboeken. Bedoeld om ons een hart onder de riem te steken. Boeken over ‘meervoudige intelligenties’. Boeken over hoe je de creativiteit in jezelf ontdekt. Boeken over hoe je een droomleven krijgt. Ze vliegen als warme broodjes over de toonbank. Gekocht door mensen die niet echt een droomleven hebben, en die ook niet als creatief genie bekend staan.

Zelfhulpboeken leiden slechts zelden tot een echt droomleven. Dat komt omdat zo’n leven slechts voor weinigen is weggelegd. Velen willen popster, reisboekenschrijver, levens-coach, of wildfotograaf worden. Maar de markt voor deze producten is klein. Slechts de allerbesten is het gegeven om hier van te kunnen leven.

Maar dat is ook niet de bedoeling van deze boeken. De bedoeling van deze boeken is dat we ons even goed voelen. Dat we in de waan zijn dat we ook een popster of wildfotograaf zouden kunnen worden ‘als we maar’. Dat we misschien niet de beste van de klas waren, maar wel heel erg bijzonder zijn als het op een creativiteit of ‘spirituele intelligentie’ aan komt. Die uiteraard alleen nog even ‘ontdekt’ dient te worden.

In feite is het een leugen. Want de meeste van ons gaan geen popster worden. De meeste van ons zijn geen spiritueel of creatief genie.

En dat is wat we eigenlijk onder ogen moeten zien.

Hetzelfde geldt voor initiatieven die tegen het schoonheids ideaal strijden. Die de plaatjes van gefotoshopte topmodellen willen vervangen door ‘echte’ schoonheid (ofwel afbeeldingen van dames die er doodgewoon uitzien). Het is goed bedoeld, maar het censureren van een ideaalbeeld gaat voorbij aan echte zelfacceptatie. Want waarom zou je je per se het idee moeten hebben dat je mooi bent? Wie zijn lichaam echt accepteert, accepteert ook dat het niet bovengemiddeld mooi is.

99 procent van de mensen is niet bijzonder. Niet supermooi, niet supergetalenteerd. Ze zijn gewoon. Gemiddeld. En dat is in deze samenleving een groot taboe geworden. Tijd dat we dat eens onder ogen leren zien. Dat is pas échte zelfacceptatie.